واو حالیه

بسم الله النور

به نام خدا

چند روزی ویرگول را بالا پایین کردم، به این امید که هر از گاهی آنجا بنویسم. به دلم ننشست. همین جا بهتر است. مخصوصا آنجایی به شعور و شخصیتم برخورد که کنار عنوان هر مطلب یک قسمتی گذاشته بودند که نشان می‌داد مطالعه آن مطلب چند دقیقه طول می‌کشد! این را که دیدم تصمیمم قطعی و بدون بازگشت شد.

بعد نوشته: خیال می‌کردم ودر نوشته قبلی ام ننوشتن را گفته ام و نوشتن را گذاشته ام برای امروز. حالا که دو متن را می‌خوانم می‌فهمم که این دو عین هم اند. همان گونه که چیزی نوشته می‌شود، نانوشتنی‌هایی نیز نوشته نمی‌شوند. منظورم از نانوشتنی چیز‌های ماورایی نیست. بلکه چیزهایی است که اگر نگوییم هیچ، واجد کمترین واحد‌های ارزش در عالم اند.

بسم الله الرحمن الرحیم

نگفتمت مرو آنجا که پادشات منم

بسمه تعالی